Θεσμογραφίες Γενικευμένη άρνηση

TA NEA, 27/11/21

Ακούω και διαβάζω ότι η εν εξελίξει απογραφή διεξάγεται με εμπόδια, καθώς αρκετοί συμπολίτες μας είτε αρνούνται να παραθέσουν τα στοιχεία που τους ζητούνται, είτε και ασχημονούν έναντι των εκπροσώπων της δημόσιας Αρχής. Η στάση αυτή συνδέεται και εμπεριέχεται σε ένα γενικότερο κύμα «αντίστασης», που έχει σαφώς φουσκώσει εντός της πανδημίας και έχει ως στόχο ό,τι προέρχεται από την οργανωμένη Πολιτεία. Αν, για τα μέτρα που λαμβάνονται προς αντιμετώπιση της πανδημίας, υπάρχει τουλάχιστον, έστω και αν συχνά διαστρέφεται, η αιτιολογία υπεράσπισης κάποιων δικαιωμάτων, σχετικά με την απογραφή η αντίδραση είναι ακόμη πιο τυφλή, αφού στο στόχαστρο μπαίνει απλώς η παράθεση κάποιων «προσωπικών δεδομένων» και δεν συρρικνώνεται, δεν αγγίζεται καν, κανένα δικαίωμα. Ο Κανονισμός GDPR για την προστασία των προσωπικών δεδομένων έχει ειδικές διατάξεις για τη συλλογή και χρήση στοιχείων για στατιστικούς σκοπούς, τα στοιχεία που ζητούνται είναι εντελώς ανώδυνα –όχι απλώς δεν είναι ευαίσθητα, αλλά δεν αφορούν καν πτυχές του ατομικού βίου-, η χρήση τους είναι εμπιστευτική και γίνεται μόνο από αρμόδια δημόσια Αρχή, ενώ γενικώς η έννοια της «ιδιωτικότητας» είναι αστείο, στην εποχή μας, να αντιμετωπίζεται με όρους «άμυνας στα πάντα». Υπερπολλαπλάσια των αιτούμενων στην απογραφή στοιχείων «κυκλοφορούν ελεύθερα» μέσω του κινητού ή του υπολογιστή μας, αλλά οι διαμαρτυρόμενοι κατά του κράτους ούτε διανοούνται να αλλάξουν το “smart phone” τους με παλαιότερης και ασφαλέστερης τεχνολογίας.
Θεωρώ πως μια τέτοια στάση, που κάθε άλλο παρά αποτελεί εθνική ιδιαιτερότητα, έχει τρεις βασικές αιτίες: τη μετάβαση από την ατομικότητα στην εγωκεντρικότητα, τη δυσπιστία σε κάθε τι το συλλογικό και επιστημονικό (ή απλώς «δύσκολο»), τη διαμόρφωση μιας ολόκληρης «μπίζνες της αντίστασης». Επειδή όλα αυτά διαμορφώνουν, σε κάποιο βαθμό, την πρόσληψη και τη διαμόρφωση της σύγχρονης δημοκρατίας, αξίζει να σκάψουμε λίγο βαθύτερα.


Η άρνηση συμμετοχής σε οτιδήποτε κοινό και δημόσιο σε ορισμένους ξεπηδά από μια παραφουσκωμένη αίσθηση του εγώ, ταϊσμένη από τον καταναλωτισμό και το λαϊκισμό: ποιός είσαι εσύ, κράτος, που ζητάς τα δικά μου πολύτιμα δεδομένα ή στερείς έστω και μια ικμάδα της δικής μου πολύτιμης ελευθερίας να κάνω ό,τι θέλω ανεξαρτήτως συνθηκών. Σε άλλους προέρχεται από μια σκοταδιστική/συνωμοσιολογική αντίληψη του κράτους ως φθονερού, κακοπροαίρετου και με κρυφά ελατήρια «μεγάλου Αδελφού». Δεν ισχυρίζομαι ότι το Κράτος, και κατά συνέπεια η πολιτική τάξη, έχουν κάνει όσα όφειλαν, ώστε να μη μπορεί καν να γεννηθεί στο μυαλό των πολιτών μια συγκεκριμένη εναντίωση ή μια διάχυτη καχυποψία: δυσλειτουργίες, άνιση μεταχείριση, σκάνδαλα και διαφθορά είναι πραγματικά, και αρκετά εκτεταμένα, φαινόμενα, που όχι μόνο δεν επιτρέπεται να αποσιωπούνται, αλλά και πρέπει, διαρκώς και έντονα, να στηλιτεύονται. Άλλο όμως αυτό και άλλο η βεβαιότητα ότι ό,τι κάνει και ό,τι ζητά η δημόσια εξουσία είναι αδικαιολόγητο και εξουθενωτικό και άρα ότι, τελικά, δεν υφίσταται κοινός τόπος –δηλαδή Πόλις-, άρα δεν έχει λόγο ύπαρξης η πολιτική και η Δημοκρατία. Ας σκεφτούν δυο πράγματα όσοι οδηγούνται εκεί. Πρώτον, ότι οι ίδιοι, όπως και ο καθένας μας, έχουν εύλογες απαιτήσεις παροχής (αγαθών, υπηρεσιών, προστασίας) από αυτό το κράτος που κατά τα άλλα απεχθάνονται και στο οποίο αρνούνται την οποιαδήποτε συνεργασία. Και δεύτερον, ότι, πράττοντας έτσι, πέφτουν στην παγίδα όσων υποσκάπτουν τη συλλογικότητα –τα δημόσια αγαθά αλλά και τις δημόσιες υποχρεώσεις- για προσπορισμό ατομικού κέρδους, είτε με οικονομικό είτε με πολιτικό αντίκρισμα: οι λογής «μπίζνες» των αντι-εμβολιαστών και αντι-απογραφέων δικηγόρων, γιατρών, πολιτικών έχουν ως θύματα ακριβώς εκείνους στους οποίους δήθεν προσφέρουν μια άλλη διέξοδο.


Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι στην τελευταία Έκθεση για την κατάσταση της Δημοκρατίας στον κόσμο επισημαίνεται ότι, αν στα αυταρχικά καθεστώτα προσθέσουμε τις «ελλειμματικές» και τις «υβριδικές» δημοκρατίες, τα δυο τρίτα των πολιτών του πλανήτη ζουν υπό μη δημοκρατικές ή ημι-δημοκρατικές συνθήκες. Η Ελλάδα ανήκει αναμφισβήτητα στο δημοκρατικό ένα τρίτο. Ας μην το ξεχνούν κι ας μην το υποτιμούν όσοι κάνουν απερίσκεπτα το βήμα από την υγιή αμφισβήτηση στην τυφλή και γενικευμένη άρνηση.

0
0
0
s2smodern
powered by social2s