NEA 24/09/2019

Νιάτα, «διακήρυξη», «κίνημα», Εθνική Αντίσταση. Η «επανεκκίνηση» την οποία επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο καθαρή και πιο γνήσια ακόμα και από το νερό του Καματερού: αρκεί να την πιούμε για να την πιστέψουμε και αρκεί να την πιστέψουμε για να γιατρευτούμε.

Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύει ή, κατά πιο ήπια εκδοχή, βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου αποδεικνύεται από μια σειρά στοιχεία. Πρώτον, αυτοί που θα κάνουν την υπέρβαση είναι οι ίδιοι που οδήγησαν στην καταστροφική διακυβέρνηση και την εκλογική ήττα μετά από μια μόλις θητεία (πρώτο κόμμα της μεταπολίτευσης για το οποίο συμβαίνει αυτό). Ο ανούσιος Τσίπρας, ο ανελλήνιστος Τσακαλώτος, ο ακρατής Πολάκης και οι λοιποί ήκιστα εγγράμματοι πρώην Υπουργοί δεν μπορούν να καμωθούν τη «νέα» ηγετική ομάδα, μόνο και μόνο γιατί θα προστεθούν σε αυτούς ορισμένοι χειροκροτητές, μπόλικοι καιροσκόποι και μερικοί πρώην Γραμματείς του ΠΑΣΟΚ εις άγραν συναφούς δόξης. Το γονιδίωμα του ΣΥΡΙΖΑ, όποιες επανεκκινήσεις και να αναγγείλει ο κομματικός μηχανισμός, παραμένει το ίδιο –ένα κράμα κακοχωνεμένων παλαιοκομμουνιστικών τσιτάτων, αδιαφορίας εάν όχι απέχθειας προς το κράτος Δικαίου, δίψας για εξουσία και ταλέντου μόνο για προπαγάνδα-, όσο, και αυτό είναι το κρίσιμο δεύτερο στοιχείο, δεν γίνεται η παραμικρή αυτοκριτική για την κυβερνητική αποτυχία και τη λαϊκή αποδοκιμασία και δεν επιχειρείται καν, γιατί λείπουν τόσο η διάθεση όσο και τα εφόδια, μια σοβαρή συζήτηση για το ποια και προς τα πού θα μπορούσε να είναι η ιδεολογική «αναπροσαρμογή». Η «αυτοκριτική» για την ΕΡΤ ή για το «έλλειμμα επικοινωνίας» -μόνος τομέας στον οποίο διακρίθηκε ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, έστω και αν τελικά τον καταπλάκωσε- και η επίκληση μιας «πράσινης Αριστεράς» -από το κόμμα που ερχόμενο στην εξουσία μετέτρεψε φυσικές καταστροφές σε πρωτοφανείς εκατόμβες- ή μιας «νέας σοσιαλδημοκρατίας» -με πειστήριο μόνο μερικές φωτογραφίες σε συνέδρια- αποδεικνύουν το κενό σκέψης και τη χρήση αποκλειστικά για κομματικές εντυπώσεις.

Εκεί όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ μένει, κυριολεκτικά, βαλτωμένος είναι σε σχέση με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα μας, η δημοκρατία και ο κόσμος. Πέραν από την κριτική στα πεπραγμένα της νέας κυβέρνησης, την οποία όχι μόνο δικαιούται αλλά και έχει θεσμικό καθήκον να ασκεί η αξιωματική αντιπολίτευση, αυτά που έχουμε μέχρις στιγμής ακούσει από τα χείλη των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι εκκλήσεις για διάσωση ανύπαρκτων «κατακτήσεων», διαιώνιση της επιδοματικής λογικής, ρεβανσισμός για τη νομή του κράτους. Και, φυσικά, πολλή αντιγραφή του πρώιμου ΠΑΣΟΚ, από την αυτό-οργάνωση ως το μεσιανικό ρόλο του αρχηγού κι από τα καθοδηγούμενα συνέδρια ως την ένταση των διαχωριστικών γραμμών και την υπόσχεση των πάντων στους πάντες. Μόνο που οι καιροί έχουν αλλάξει: η –πραγματική και με βάθος, παρά τα πολλά της προβλήματα- κυβερνητική εναλλαγή της δεκαετίας του 1980, ο φιλευρωπαϊκός και εκσυγχρονιστικός σπόρος των δεκαετιών 1990 και 2000, η μεγάλη πολιτική και πολιτιστική κρίση της δεκαετίας που διανύουμε, το κύμα λαϊκισμού και ανελευθερίας, κατέστησαν εκτός πραγματικότητας και εκτός εποχής όλες τις «νέες» ιδέες που προτείνει σήμερα ένας όχι πλέον αδοκίμαστος ΣΥΡΙΖΑ. Μη αγνός, θα μπορούσε τουλάχιστον να είναι σοφότερος. Αλλά εκείνος συνεχίζει να προτιμά τα παχιά κενά λόγια και τις εναλλακτικές «ουτοπίες» που κόντεψαν να ρίξουν τη χώρα στο γκρεμό.