ΤΑ ΝΕΑ 4/02/2019

Μέχρις ότου περάσει, και για να περάσει, τους δυο πρόσφατους  κοινοβουλευτικούς κάβους -την ψήφο εμπιστοσύνης και την υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών- η κυβέρνηση κινήθηκε στο όριο των θεσμών, αλλά οριακά εντός νομιμότητας. Χρησιμοποιώντας αυτό που ονόμασα «κοινοβουλευτικό μεκανό», δηλαδή τη σύμμειξη δυο ψηφοφοριών που δεν ενώνονταν με φυσικό τρόπο, ώστε η μία να τροφοδοτήσει την άλλη με τις ψήφους που της έλειπαν, η κυβέρνηση επιβίωσε, παρότι έχασε τον ελάσσονα εταίρο της και παρότι μετέτρεψε, μόνη της και ανεπιτυχώς, το «ονοματολογικό» σε ευρύτερο «μακεδονικό» ζήτημα.

Εν τω μεταξύ όμως η κοινοβουλευτική ζωή είχε εισέλθει, λόγω απώλειας της ουσιαστικής δεδηλωμένης, σε δομική αστάθεια και η κυβέρνηση κινείται πλέον ανοιχτά στο χώρο της κοινοβουλευτικής εκτροπής. Σε μια μόνο βδομάδα, την πρώτη βδομάδα λειτουργίας μιας «νέας Βουλής» που δεν αντανακλά πια παρά τεθλασμένα τη βούληση του εκλογικού σώματος, είχαμε τις ακόλουθες παράνομες ή αντίθετες στο πνεύμα του κοινοβουλευτισμού πράξεις. Τη διακοπή μιας ψηφοφορίας που είχε αρχίσει και την τροπή της, τότε μόνον, σε ονομαστική, κάτι που είναι ευθέως αντίθετο στον Κανονισμό της Βουλής. Την προαναγγελία από κυβερνητικό στέλεχος ότι εφεξής όλες οι ψηφοφορίες θα είναι ονομαστικές, κάτι που αφενός  απαγορεύεται να προαναγγελθεί και αφετέρου διαφθείρει την έννοια της κατ’ εξαίρεση ονομαστικής ψηφοφορίας.

Το σχεδιασμό αλλαγής του Κανονισμού της Βουλής, σε χρόνο (τέλος κοινοβουλευτικής θητείας) και για λόγο (μεταβολή συσχετισμού δυνάμεων) που την εμφανίζουν να μην υπηρετεί την κοινοβουλευτική ομαλότητα αλλά κομματικές επιδιώξεις. Τη δημοσιοποίηση προτάσεων εντελώς αντίθετων όχι μόνο στην κοινοβουλευτική λογική, αλλά στην ίδιο τον κοινό νου, όπως η διατήρηση των προνομίων για αρχηγούς που έχουν «χάσει» την κοινοβουλευτική τους ομάδα (προς τιμήν του διαφοροποιήθηκε ο επικεφαλής του Ποταμιού) ή η σύμπηξη «ομάδας» ανεξάρτητων βουλευτών με τον ίδιο αριθμό που απαιτείται για τις πραγματικές κοινοβουλευτικές ομάδες. Την αγνόηση αρνητικής ψήφου της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής, για πρώτη φορά στα χρονικά της μεταπολίτευσης, για διορισμό επικεφαλής ανεξάρτητης Αρχής. Και, τελευταίο αλλά πιο κραυγαλέο δείγμα γραφής, την παρέμβαση του προέδρου της Βουλής, κατά πλήρη παράβαση του θεσμικού ρόλου του, ώστε να «αναβάλει» βουλευτής, για διευκόλυνση της κυβέρνησης, την αναγγελθείσα παραίτηση του. Η κυβέρνηση δεν έχει μόνιμη πλειοψηφία και οι κανόνες λειτουργίας της Βουλής κάμπτονται υπέρ των συμφερόντων της εκτελεστικής και όχι της νομοθετικής εξουσίας: αυτά είναι τα βασικά και αντικειμενικά δεδομένα της «νέας Βουλής». Στα οποία θα όφειλαν να εναντιωθούν όλοι οι αρμόδιοι παράγοντες, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης. Η μη εναντίωση στην εκτροπή συνιστά αυτόνομη εκτροπή, που δεν είναι ούτε πολιτικά ούτε ποινικά αδιάφορη.