Η συζήτηση, και οι παρεμβάσεις μου, άγγιξαν 2 πεδία. Τη διάγνωση σχετικά με την κατάσταση του σύγχρονου καπιταλισμού: μίλησα για την κρίση ως καταλύτη για την αποκάλυψη νέων -ή με νέα ένταση εμφανιζόμενων- χαρακτηριστικών (βία λόγω ανισοτήτων και αποξένωσης μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, μη προσαρμοσμογή σε σχέση με τα εργαλεία του και τις ανάγκες της εποχής, αναποτελεσματικότητα) και για τα τρία μεγάλα ζητήματα που συνδέονται με την αναγκαία αναμόρφωση του καπιταλισμού: το ζήτημα της δημοκρατίας (ο λαικισμος και η ανελευθερία δεν ευνοούν βαθιές ειρηνικές μεταβολές), το ζήτημα των πολιτικών συσχετισμών (εποχή Τραμπ και Μπρέξιτ, άμβλυνση διάκρισης Δεξιάς-Αριστεράς) και το ζήτημα της διπλής προσαρμογής (στην 4η βιομηχανική/τεχνολογική επανάσταση και στην καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής).

Ως προς το δεύτερο θέμα, τη σημασία της Ευρώπης και τη διαμόρφωση ενός δικού της "μοντέλου", μίλησα για τις βασικές, κατά τη γνώμη μου, μεταρρυθμιστικές προτεραιότητες: την εμβάθυνση και ολοκλήρωση της "οικονομικής διακυβέρνησης" (πλήρης τραπεζική ένωση, κοινοί ευρωπαικοί τίτλοι, αύξηση προυπολογισμού και κοινών αναπτυξιακών σχεδίων). τη διαμόρφωση ενός πλαισίου φορολογικής εναρμόνισης (η φορολογία ανήκει στη δικαιοδοσία των κρατών μελών, αλλά η Ένωση μπορεί να θέσει όρια, στόχους, κίνητρα) και τη μετάβαση από την -ήδη σημαντική- εξαγγελία περί "Πράσινης Συμφωνίας" στη λήψη οριζόντιων μέτρων και σταθμίσεων με απτό οικονομικό αποτέλεσμα.

Σημαντικά θέματα, ωραία συζήτηση αλλά και μια σχετική, υποβοηθούμενη και από τη γενική απεργία στη Γαλλία, αίσθηση τραχιάς ανάβασης σε πολύ ψηλά βουνά.