Η νέα λιτότητα

Φιλελεύθερος. 22-06-2018

Στην εναγώνια αναζήτηση «αφηγήματος», η κυβέρνηση ξεπερνά, στο τέλος της θητείας της, τον εαυτό της. Αγγίζοντας την ύβριν, όπως είναι προφανές από την εντελώς αυθαίρετη εξίσωση του «τέλους του Μνημονίου» με το «τέλος της λιτότητας».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κλείσιμο ενός οκταετούς κύκλου λειτουργίας της ελληνικής Πολιτείας και της ελληνικής κοινωνίας υπό καθεστώς διαρκούς και αποκλειστικού, έξωθεν επιβληθέντος και εποπτευόμενου και με σκληρούς όρους δημόσιου δανεισμού αποτελεί θετική και, κυρίως, αναγκαία εξέλιξη. Δεν μπορεί όμως να αγνοείται ότι, πρώτον, αυτός ο κύκλος διάρκεσε πολύ περισσότερο στην Ελλάδα από ό,τι σε άλλες χώρες και από όσο θα δικαιολογούσαν οι συνθήκες, σε αυτό δε συνέβαλε και η παρούσα κυβέρνηση, με κορωνίδα τις επιλογές και τους χειρισμούς του πρώτου εξαμήνου του 2015. Και δεύτερον, ότι η προδιαγραφόμενη έξοδος είναι σε τέτοιο βαθμό δεσμευμένη και στηρίζεται σε τόσο πήλινα πόδια, που όχι μόνο δεν προοιωνίζεται αλλαγή πολιτικής αλλά και έχει ήδη υπονομεύσει τα θεμέλια μιας πραγματικής ανάκαμψης.

Πράγματι, και δυστυχώς, από τη συνδυαστική ανάγνωση του «Συμπληρωματικού Μνημονίου για την Ελλάδα» που δημοσίευσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Στρατηγικής που ψήφισε πριν από λίγες μέρες η κυβέρνηση και την ακόμα πιο φρέσκια «Έκθεση Συμμόρφωσης», που σφραγίζει την τέταρτη αξιολόγηση και το τέλος του Τρίτου Μνημονίου, προκύπτουν αβίαστα τα ακόλουθα δεδομένα:

α) Η εποπτεία που θα συνεχίσει να ασκείται στην Ελλάδα, και που αποτελεί βασικό κριτήριο για την ανάκτηση μέρους πολιτικής κυριαρχίας, όχι μόνο θα είναι πολύ πιο αυστηρή από των άλλων χωρών που βγήκαν από Μνημόνια, αλλά θα συνεχιστεί με ίδια και απαράλλακτη τη σημερινή «μνημονιακή» μορφή της: τριμηνιαία, από όλους τους «θεσμούς» (και από το ΔΝΤ, ακόμα και αν έχει πάψει εντωμεταξύ να συμμετέχει χρηματοδοτικά στο πρόγραμμα), εφ’ όλης της ύλης (γιατί οι υποχρεώσεις είναι πάρα πολλές, οι «μεταρρυθμίσεις» πάρα πολύ αβέβαιες και οι «ιδιωτικοποιήσεις» πάρα πολύ πίσω) και με δικαίωμα όχι μόνο προφορικών υποδείξεων αλλά και κατ’ ουσίαν δεσμευτικής (αφού θα αποτελεί την πυξίδα των αγορών) έκθεσης,

β) Τα μέτρα που έχουν ήδη συμφωνηθεί για τη «μεταμνημονιακή» εποχή είναι απολύτως «μνημονιακού» χαρακτήρα και στην κατεύθυνση περαιτέρω λιτότητας: περικοπή συντάξεων και προσωπικής διαφοράς στους μισθούς, «αναπροσαρμογή», δηλαδή αύξηση, του ΕΝΦΙΑ, «κλείδωμα» υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, αδυναμία αύξησης των δημοσίων επενδύσεων (αντίθετα αυτές θα πρέπει να μειωθούν, λέγεται ρητά και απολύτως αντισυνταγματικά, σε περίπτωση δικαστικών αποφάσεων που θα δημιουργούν δημοσιονομικό κενό). Δεν ισχύει ούτε καν πλήρως ότι δεν υπάρχουν νέα μέτρα πέρα από τα ήδη συμφωνημένα, αφού η εξέλιξη με τον ΕΝΦΙΑ είναι προφανώς καινούργια,

γ) Ακόμα και στο ιερό δισκοπότηρο της κυβέρνησης, το χρέος, που, από πλευράς ουσίας, αποτελεί πολύ λιγότερο κρίσιμο στόχο από την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης, τα πράγματα δεν είναι όπως παρουσιάζονται: δεν θα υπάρξει επ’ ουδενί ονομαστική μείωση («κούρεμα»), οι τρόποι ελάφρυνσης (επιμηκύνσεις, επιστροφές) είναι συμφωνημένοι από παλιότερες κυβερνήσεις και θα συνόδευαν ούτως ή άλλως την έξοδο, η στενή σύνδεση με την πρόοδο των «μεταρρυθμίσεων» σημαίνει ότι κανένα μέτρο δεν θα είναι οριστικό.

Το αν είναι ώρα για πανηγυρισμούς, συνεπώς, αρμόδια να το κρίνει δεν είναι η κυβέρνηση αλλά η κοινωνία.

0
0
0
s2smodern
powered by social2s