NEA 19/11/2019

Οι πρόσφατες κινήσεις και δηλώσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποδεικνύουν ότι τελεί, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι, υπό διπλή σύγχυση. Αφενός, το Πολυτεχνείο, ως Ιστορία και ως σύμβολο, είναι εθνική και όχι κομματική υπόθεση και οι εκδηλώσεις που γίνονται κάθε χρόνο στη μνήμη του, συμπεριλαμβανομένης και της πορείας προς την αμερικανική πρεσβεία, δεν προσφέρονται, ή δεν θα έπρεπε να προσφέρονται, για κομματική εργαλειοποίηση. Αφετέρου, ο αρχηγός ενός κατά δήλωσή του «αριστερού» κόμματος, και ιδίως το πρόσωπο που έχει σήμερα αυτή την ιδιότητα, δεν δικαιούται να μονοπωλεί ούτε την ερμηνεία ούτε την εκπροσώπηση της ελληνικής Αριστεράς.

Ως προς την απροκάλυπτα κομματική χρήση της (φετινής) επετείου του Πολυτεχνείου, τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους: ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης περίμενε πρώτα να μετακινηθεί από την κυβέρνηση στην αντιπολίτευση για να «ηγηθεί» της πορείας προς την αμερικανική Πρεσβεία και, στη συνέχεια, προσέδωσε ξεκάθαρα κομματική χροιά στην πράξη του αυτή, χαρακτηρίζοντας τη «διαδήλωση» (που δεν ήταν τέτοια) «αντικυβερνητική», συνδυάζοντας την ευθέως με τους «τέσσερεις μήνες» ανάληψης της εξουσίας από την παρούσα κυβέρνηση (ενώ αν ήταν δύο ή εννέα μήνες τα πράγματα θα ήταν προφανώς διαφορετικά) και αποδίδοντας της το εξής νόημα: «όσοι είχαν υπολογίσει ότι θα ξεμπερδέψουν με το ΣΥΡΙΖΑ, την Αριστερά και τις δημοκρατικές παραδόσεις, ας το ξανασκεφτούν» .

Πράττοντας και μιλώντας έτσι, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπέπεσε σε τετραπλό ατόπημα. Περιφρόνησε τη σημασία του Πολυτεχνείου ως αντιστασιακής πράξης εναντίον της ανελευθερίας και όχι υπέρ ενός συγκεκριμένου κόμματος ή παράταξης. Περιφρόνησε τα πρόσωπα εκείνα που συμμετείχαν στις φετινές εκδηλώσεις χωρίς να ανήκουν στο κόμμα του. Περιφρόνησε τη δική του πολιτική αξιοπρέπεια και τη δική μας πολιτική κρίση μέσα από τον τόσο «κάθετο» διαχωρισμό ενός υπέρ του Πολυτεχνείου «αγώνα» αναλόγως με το εάν ο ίδιος και το κόμμα του βρίσκονταν στην εξουσία (οπότε δεν «διαδήλωναν») ή όχι (οπότε ξεσπαθώνουν). Περιφρόνησε, τέλος, όσους πιστεύουμε ότι το «ξεμπέρδεμα» με το ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει χαλάρωση του δεσμού με τη Δημοκρατία.

Αυτό είναι εξάλλου το διαρκές πρόβλημα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης: το γεγονός ότι ξαναθυμήθηκε την «Αριστερά», όπως την ερμηνεύει ο ίδιος, σαν μην είχε περάσει ποτέ από την εξουσία, ενώ, στην πραγματικότητα, διέσυρε την Αριστερά και τις αξίες της, όσο ήταν στην εξουσία. Τα χρόνια και οι υποχωρήσεις της Πρωθυπουργίας του θα έπρεπε να είχαν κάνει πιο ταπεινό τον πρώην Πρωθυπουργό. Θα έπρεπε, ιδίως, να τον είχαν διδάξει ότι δεν υπάρχει μία «Αριστερά», η δική του –δήθεν κινηματική αλλά ανοιχτά φιλεξουσιαστική, του «δρόμου», των τσιτάτων, των παχιών λόγων αλλά και της αντι-μεταρρύθμισης και της υπονόμευσης του κράτους Δικαίου. Υπάρχει και μια άλλη αντίληψη της Αριστεράς που ενσαρκώνεται από τη στάση ανθρώπων οι οποίοι -είτε αυτό-αξιολογούνται ως Αριστεροί, είτε όχι- σκέπτονται και ενεργούν υπέρ της ενίσχυσης των θεσμών, της ισότητας, της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ένας τέτοιος άνθρωπος, πραγματικός Αριστερός σε μια «δεξιά» κυβέρνηση, είναι ο χαμηλών τόνων, ωραίων ελληνικών, υπέρ της αξιολόγησης, της ουσίας και της ποιότητας νέος πρόεδρος του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Έχω σοβαρή υποψία ότι κι αυτός, μαζί με πολλούς άλλους, θα αισθάνθηκε προσβολή από τις ανιστόρητες αναφορές του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.