Φιλελεύθερος, 8-6-2018

Σε όλα σχεδόν τα ζητήματα, μεγάλα και μικρά, πάντως σίγουρα στα μεγάλα, η κυβέρνηση, από την αρχή της θητείας της, γυρνάει την πλάτη στο διάλογο. Πάγια μέθοδός της είναι να αιφνιδιάζει –τη Βουλή, τα άλλα κόμματα, την κοινωνία, ακόμα και τα δικά της όργανα. Αιφνιδιάζοντας θεωρεί ότι αποκτά πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων της, γιατί όλους όσοι θα μπορούσαν να εκφράσουν ένα σχόλιο, μια αντίρρηση ή και απλώς να φωτίσουν αλλιώς ένα ζήτημα, αυτή η κυβέρνηση τους βάζει, κατά τη λενινιστική αντίληψη που τη διέπει, «απέναντι». Όμως έτσι η μονομέρεια γίνεται μπούμερανγκ –όχι τόσο κατά της ίδιας της κυβέρνησης αλλά κυρίως κατά της χώρας.

Αυτό έγινε με το «πείραμα Βαρουφάκη», με αποτέλεσμα να πέσει η χώρα στα βράχια του Τρίτου, και ήδη και του Τέταρτου, Μνημονίου. Με τις ραδιοτηλεοπτικές άδειες -και κάπως έτσι η κυβέρνηση εξώκειλε στην αντισυνταγματικότητα, η δε χώρα στην διαιώνιση της παρανομίας, υπό χειρότερες συνθήκες και σε ανοιχτή σύγκρουση με τη Δικαιοσύνη. Το ίδιο και με τους χειρισμούς για τους 8 Τούρκους αξιωματικούς αλλά και για τους 2 Έλληνες που εντελώς αδικαιολόγητα, αλλά υπό τη σκιά της κυβερνητικής υπόσχεσης για τους αιτήσαντες άσυλο, κρατά η Τουρκία, ταπεινώνοντας και τη διεθνή τάξη και τη χώρα μας. Ειδικά δε μετά την κίνηση και τελικά το φιάσκο της δίωξης για την «υπόθεση των φαρμάκων», που σηματοδοτεί τη μετωπική αντιπαράθεση της κυβέρνησης με όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, η τακτική αυτή κάλυψε τα πάντα.

Η κυβέρνηση απαξίωσε να συζητήσει το «αναπτυξιακό» της σχέδιο, πριν το παρουσιάσει στη ζούλα στους δανειστές και υποστεί πρωτοφανή ταπείνωση –λες και η ανάπτυξη, ακόμα και στα πήλινα ελληνικά πόδια, στα οποία πολλοί έχουν συμβάλει, είναι έλασσον ζήτημα. Δεν ανέφερε καν την ύπαρξη, πριν δημοσιευθεί στον ιστότοπο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του «Συμπληρωματικού Μνημονίου», που μυρίζει ανατριχιαστικά σαν τα προηγούμενα, ενώ τώρα ετοιμάζεται να ψηφίσει, χωρίς σοβαρή ενημέρωση και κάτω από το πέπλο του νέου «Μεσοπρόθεσμου», βασικές διατάξεις αυτού του Μνημονίου. Αυτές τις μέρες, πάλι χωρίς καμιά προεργασία, και μάλιστα αγνοώντας σε πολλές περιπτώσεις τα πορίσματα της κατ’ ευφημισμό «επιτροπής διαλόγου», ο Υπουργός Παιδείας έφερε προς κατεπείγουσα ψήφιση νομοσχέδιο για τις διοικητικές δομές στην εκπαίδευση –υπονοώντας ότι η ταλαίπωρη Παιδεία μας και οι πολύ πιο απτές υποχωρήσεις σε ζητήματα όπως η αξιολόγηση, οι σχολικοί σύμβουλοι και η ειδική αγωγή (την οποία, για να είμαστε δίκαιοι, είχε πολύ προσέξει ο προκάτοχος του σημερινού Υπουργού) δεν αξίζουν καν να τα συζητάμε.

Κορωνίδα βέβαια αυτής της στάσης υπήρξε ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση έφερε στο προσκήνιο το «σκοπιανό» -όχι για να το λύσει επωφελώς αλλά για να διχάσει τους αντιπάλους της και να αποκομίσει μικροκομματικά οφέλη. Χωρίς όμως πολιτική ομοψυχία και κοινωνική παιδαγωγία, μια τόσο ιδιαίτερη και φορτισμένη υπόθεση μοιραίο ήταν να πάρει το δρόμο του «συναισθήματος» και των συλλαλητηρίων σε βάρος της ψυχραιμίας και του εθνικού συμφέροντος, το οποίο δεν εκφράζει, και δεν δικαιούται να εκφράζει, μόνο η κυβέρνηση. Μικρή παρηγοριά που αυτή τη φορά το μπούμερανγκ θα χτυπήσει κυρίως την ίδια.