Φιλελεύθερος, 25-5-18

Ας παραβλέψουμε τις αοριστολογίες, τις επαναλήψεις, τους σολοικισμούς («οι υλοποιητές της στρατηγικής»). Ας πούμε ότι θα συμπληρωθούν κάποια άλλη στιγμή τα αναγκαία, ρεαλιστικά και εξειδικευμένα νούμερα που λείπουν εντελώς. Ας υποβαθμίσουμε την πλήρη έλλειψη επιστημονικής προεργασίας, συζήτησης στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, διαβούλευσης με τις άλλες παρατάξεις. Ας ξεπεράσουμε τα δηλητηριώδη σχόλια των ξένων, αποδεκτών του «προγράμματος» ή αναλυτών, αλλά και κάθε εχέφρονος ανθρώπου. Ας κάνουμε ότι δεν καταλάβαμε ότι, μια μέρα μετά την εκ των υστέρων και εκ του προχείρου συζήτηση στη Βουλή, αναρτήθηκε στη σελίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το «επικαιροποιημένο ελληνικό Μνημόνιο», το οποίο ανέτρεψε όχι μόνο τις προβλέψεις αλλά και τα δεδομένα επί των οποίων τις στήριζε η κυβέρνηση.

Κι ας κρατήσουμε από το «ολιστικό αναπτυξιακό σχέδιο» που έχει τη σφραγίδα, ακόμα και στυλιστική, του υπουργού Οικονομίας, την ουσία: το πώς βλέπει την ανάπτυξη, αλλά και το δικό της ρόλο σε σχέση με την ανάπτυξη, η κυβέρνηση. Νομίζω από την άσκηση αυτή θα βγουν τα μόνα χρήσιμα συμπεράσματα, αφού, κατά τα άλλα, το «σχέδιο» είναι σα να μην υπάρχει.

Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι βασικός «υλοποιητής» της ανάπτυξης είναι το κράτος. Το δικός μας κράτος, υπό διπλή έννοια: το ελληνικό κράτος και το κράτος που διαμόρφωσε, με προσλήψεις και σε τρόπο λειτουργίας, αυτή η κυβέρνηση. Οι πόροι περνούν, άμεσα ή έμμεσα, όλοι από το κράτος, ο «αναπτυξιακός νόμος» ανακηρύσσεται σε βασικό χρηματοδοτικό εργαλείο, η δημόσια Ελληνική Αναπτυξιακή Τράπεζα, παρά την άρνηση που έχει εισπράξει όσες φορές έχει εμφανιστεί, παραμένει η ιδέα-φάρος. Ως καταλυτικό δε εχέγγυο παρουσιάζεται ότι όλα τα σχετικά με την ανάπτυξη γίνονται και θα γίνονται υπό την task force στην οποία προΐσταται ο Πρωθυπουργός –με τις γνωστές σε όλους μας επιδόσεις (κι αν δεν τις γνωρίζουμε ή τις υποτιμούμε, φταίμε εμείς κι όχι οι επιδόσεις). 

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι το ταλέντο της κυβέρνησης να παρουσιάζει έναν κόσμο που δεν υπάρχει και να καυχάται ότι μόνο αυτή μπορεί να μας καθοδηγεί προς αυτόν εκτείνεται και σε ζητήματα ανάπτυξης. Χαρακτηρίζει «κοντόφθαλμη και καταστροφική» την πολιτική που ακολουθήθηκε ως τώρα, δηλαδή την πολιτική των Μνημονίων, «ξεχνώντας» ότι η ίδια φόρτωσε στον ελληνικό ένα Τρίτο και άχρηστο Μνημόνιο, του οποίου μάλιστα, σύμφωνα με τους δανειστές, αποτέλεσε τον πιστότερο υπηρέτη. Συγκρίνει την Ελλάδα με την Πορτογαλία και την Ιρλανδία χωρίς να την απασχολεί ούτε ο υπερβολικά μεγαλύτερος βαθμός δέσμευσης της δικής μας «εξόδου», ούτε η εθνική, και όχι διχαστική, γραμμή που κράτησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις στις άλλες χώρες. Επαίρεται για «υπεραπόδοση» των πρωτογενών πλεονασμάτων κάνοντας πως αγνοεί πως ακριβώς αυτά τα υπερ-πλεονάσματα, σε βάθος μάλιστα χρόνου, συνιστούν τη μεγαλύτερη τροχοπέδη στην ανάπτυξη. Ψιθυρίζει κάτι για ολοκλήρωση του Κτηματολογίου, όταν η ίδια, με πρόσφατο νόμο, το διέλυσε. Υπόσχεται απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα…

Όταν δεν ξέρεις όχι πού πάς, αλλά καν πού είσαι, και παρ’ όλα αυτά ζητάς να εμπιστευτούν εσένα και τους μηχανισμούς σου για να φέρεις την ανάπτυξη, τότε έχεις ή άγνοια ή θράσος. Η σημερινή κυβέρνηση διαθέτει, σε γενναίες δόσεις, και τα δύο.