Blog 22/12/2022,
Ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο Παγκόσμιο Κύπελλο. Για όλο τον κόσμο -εν μέσω χειμώνα και πολέμου- και ειδικά για μένα, που έχασα, μετά από 6 διοργανώσεις, την πηγή της χαράς μου.
Δεν παύει ωστόσο, για όποιον είναι δεμένος με το ποδόσφαιρο -και ένα τέτοιο δέσιμο δεν το σταματούν ούτε οι εμίρηδες, ούτε ο πόλεμος, ούτε η απώλεια- το Μουντιάλ που τέλειωσε να ήταν, σχεδόν αξιωματικά, μια κορυφή. Και να έκλεισε στην κορυφή.
Ο τόπος. Μέσα στην έρημο και πλάι σε ουρανοξύστες, σε ολοκαίνουργια αεροδυναμικά γήπεδα που φτιάχτηκαν με ανθρώπινο αίμα. Δεν ήταν διόλου αδικαιολόγητο που ξεσηκώθηκε τέτοιο κύμα διαμαρτυρίας για την απονομή -με το αζημίωτο- του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Κατάρ και για τη διεξαγωγή του με τόσες απαγορεύσεις (αλκοόλ μέσα στα γήπεδα, αλλά με ευκολία εύρεσης έξω από αυτά, σημάτων υποστήριξης της σεξουαλικής ελευθερίας, αλλά όχι της αραβικής αλληλεγγύης). Τελικά η ιδιαίτερη γεωπολιτική αυτής της διοργάνωσης άφησε ανεξίτηλες εικόνες (με πρώτη το δάχτυλο στο στόμα των Γερμανών παικτών, που ίσως τους στοίχισε την πρόκριση), αλλά δεν τη διαμόρφωσε. Οργάνωση, ευκαιρία ανάδειξης (και μέσω δωροδοκιών) μιας χώρας και μιας (αντιδημοκρατικής) περιοχής, με 2-3 μεγάλα ματς κι έναν τελικό μεγαθηρίων, το Μουντιάλ απέκτησε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από όσο ίσως θα δικαιούνταν.
Το παιχνίδι. Τη μπάλα των καιρών είδαμε, τι άλλο θα μπορούσαμε να περιμένουμε; Η τακτική υπεράνω της ελευθερίας, η προσοχή στα μετόπισθεν πιο απαραίτητη από την επιθετική φαντασία, ο ρυθμός γρήγορος αλλά διακεκομμένος, η ομαδική προσπάθεια κλουβί για τους έξω από τα μέτρα παίκτες (πλην της τριπλέτας της Παρί Σεν Ζερμέν). Παιχνίδια με λίγες φάσεις τα περισσότερα, αλλά ευχάριστα στην εκτύλιξη τους -χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δυο ημιτελικοί και τρόπος που έπαιξαν οι δυο μεγάλες "εκπλήξεις" (Κροατία, Μαρόκο). Λίγο-πολύ σα να έβλεπες το ίδιο παιχνίδι παιγμένο από διαφορετικές φανέλες και υποκείμενο, πάντα, στα τερτίπια της μοίρας. Γιατί μόνη αυτή δικαιολογεί τον πρόωρο αποκλεισμό της Βραζιλίας , τον τρόπο που πήρε, πάλι, το δρόμο για το νησί η Αγγλία και βέβαια τον τελικό θριαμβευτή.
Οι νικητές. Ήταν αναμφίβολα το Παγκόσμιο Κύπελο της Αργεντινής και του Μέσι. Πριν αρχίσουν οι αγώνες: όλοι τούς περίμεναν. Μετά την αρχική ήττα-σοκ: κάθε παιχνίδι μετατράπηκε σε καρμανιόλα. Μετά τις πρώτες νίκες: θα ήταν έτσι και η συνέχεια; Μετά την πρόκριση-θρίλερ με την Ολλανδία: μήπως άρχισε να αχνογνέφει η μοίρα; Στον ημιτελικό: μήπως κρίθηκε πια; Και στο συγκλονιστικό τελικό: θα πέσουμε από το λεπτό σκοινί ή θα ζήσουμε να το διηγούμαστε; Στην παράταση: όχι ακόμα. Και τέλος στα πέναλτι: άντε, μεγάλε, το αξίζεις. Κάπως έτσι τα πράγματα πήραν το δρόμο τους, οδηγούμενα, εντός κι εκτός γηπέδου, από τον πιο εξωπραγματικό, με διαφορά, παίκτη της εποχής μας.
Ο κόσμος. Το Μουντιάλ δεν έκανε τον κόσμο καλύτερο. Του έδωσε, όμως, για ένα μήνα, το ειδικό χρώμα του: παγκοσμιότητα και μαζί εθνικισμός, ιεραρχία κι αναποδογύρισμα, θέαμα και πόνος, δικαιοσύνη και αδικία, προσωρινή απόλαυση κι αίσθηση ματαιότητας. Στις όχθες όχι κάποιου Τάγου, όπως θα έλεγε ο μεγάλος Διακογιάννης, αλλά ενός ποταμιού που ξανάγινε αμέσως σκοτεινό μόλις έσβησαν τα τεχνητά φώτα της φιέστας.
Κώστας Μποτόπουλος