BLOG, 21/01/21
Η τελετή ορκωμοσίας του Τζο Μπάιντεν έδωσε ένα είδος απάντησης σε όποιον διστάζει να δεχτεί το παράδοξο μεγαλείο της Αμερικής, που συμβαδίζει και συγγενεύει με την απίστευτη ανομοιομορφία της, τα τεράστια προβλήματα της συλλογικής της πορείας και τη σχεδόν ανυπέρβλητη δυσκολία της παρούσας στιγμής της. Από τη γλώσσα, και κυρίως τη γλώσσα του σώματος, του νέου Πρόεδρου ως τα πρόσωπα των δικαστών που όρκισαν τον Πρόεδρο και την Αντιπρόεδρο, από την ανάμιξη των χρωμάτων και των δερμάτων, από τη στάση των πρώην Πρόεδρων σα σε συγκέντρωση παλιών συμμαθητών ως την παρουσία όλων των οικογενειών στην πρώτη γραμμή, από τη Λέιντι Γκάγκα και τη Τζει Λο ως τους άσπρους και μαύρους πάστορες, κι από τα αναγκαία λόγια ως τα λόγια της καρδιάς –με πρώτο και καλύτερο το ραπ ποίημα της νεαρής μαύρης περφόρμερ- από αυτό το συνδυασμό μεγαλοστομίας, ποπ όπερας και αίσθησης της Ιστορίας, από αυτή τη στιγμή κι αυτή την αίσθηση, ενός ολοκλήρου μισού λαού που κλήθηκε να ξαναγίνει πλήρως ολόκληρος –μέσα από όλο αυτό το πανηγύρι κέρδισε, έστω για λίγο, αλλά έπεσε σα σπόρος, για μια τουλάχιστον τετραετία, η δημοκρατία. Κι αμέσως μετά ήρθε η πραγματικότητα, δηλαδή η τρομερή ανηφόρα.