BLOG – 6 Ιανουαρίου 2021

O Olivier Duhamel ήταν Ο καθηγητής μου στο Παρίσι. Επιβλέπων τη διδακτορική μου διατριβή (ήταν τότε κάτω από 40 ετών και ήμουν ο πρώτος του διδάκτορας), υπερ-έξυπνος (από τος ελάχιστους ανθρώπους για τους οποίους θα χρησιμοποιούσα αυτόν τον όρο) και, στη συνέχεια, υπερ-επιτυχημένος (σπουδαίος δάσκαλος, συγγραφέας κλασικών βιβλίων, ευρωβουλευτής, διάσημος πολιτικός αναλυτής), γοητευτικός-καλλιεργημένος-μπον βιβέρ (ο ορισμός της παρισινής «Αριστεράς του χαβιαριού»), ο άνθρωπος αυτός έμοιαζε να τα έχει όλα. Θυμάμαι ένα απόγευμα που έφυγα σχεδόν θαμπωμένος από το γεμάτο βιβλία, αντικείμενα, παιδικά παιχνίδια σπίτι του, κοντά στο πάρκο του Λουξεμβούργου, μετά από μια συζήτηση-μάθημα-περιδιάβαση ιδεών, από τις 3-4 που κάναμε σε όλη τη διάρκεια της πολυετούς «συνεργασίας» μας. Έγραψε έναν υπέροχο πρόλογο στο βιβλίο μου όταν εκδόθηκε, κρατήσαμε σποραδική επαφή, δεν έδωσε καμιά σημασία όταν έγινα κι εγώ ευρωβουλευτής, τον ξαναείδα στην Αθήνα, όπου είχε έρθει για μια ομιλία, λίγο υπέρβαρος αλλά πάντα λαμπερός, πέρσι αγόρασα και διάβασα ένα -μάλλον αμήχανο- μυθιστόρημα του με θέμα τους γονείς του και τον ίδιον παραλλαγμένο σε κορίτσι (η οικογένεια είχε 4 αγόρια, στο βιβλίο εμφανίζονται τρία αγόρια, με τα πραγματικά τους ονόματα, και ο τέταρτος με το όνομα «Μαρί»). Αυτός ο άνθρωπος μάθαμε στην αρχή της φετινής χρονιάς ότι, πριν από 30 χρόνια, τότε περίπου που «δουλεύαμε» μαζί, κακοποιούσε σεξουαλικά, επί αρκετά μεγάλο διάστημα, το θετό γιό του κι ότι το μυστικό, που πολλοί ήξεραν, είχε μείνει θαμμένο, τουλάχιστον μέχρι να συμπληρωθεί ο χρόνος της παραγραφής, χάρις σε ένα άρρητο μίγμα φόβου, ντροπής, ψυχικής βίας και προστατευτικού κλοιού που είχε υψώσει η οικογένεια –«φαμίλια», στο βιβλίο της θετής κόρης που τον αποκάλυψε- και οι πολλοί κι εξίσου διάσημοι φίλοι. Μετά το πρώτο σοκ, δυο πράγματα σκέφτηκα. Πόσο τρομερό είναι, πόσο δέος προκαλεί, ότι μπορούν να συνυπάρχουν σε έναν άνθρωπο -γιατί ο άνθρωπος αυτός δεν έγινε ξαφνικά λιγότερο ευφυής από μόνο το γεγονός ότι αποδείχθηκε διεστραμμένος- αλλά και σε μια κοινωνία, στον κόσμο (μας) ολόκληρο, τα πιο σκοτεινά και τα πιο φωτεινά ένστικτα, αισθήματα, δυνάμεις. Και πόσο αυτό που ονομάζουμε «ύστερη γνώση», ένας φωτισμός της πραγματικότητας υπό το πρίσμα μεταγενέστερων γεγονότων και εμπειριών, μάς κάνει να βλέπουμε, και να νιώθουμε, τα πάντα, ακόμα και τη ζωή που ζήσαμε, σα να ήταν πιο σκοτεινή από όσο πράγματι ήταν, σαν να νικά το κακό στη καθημερινή μάχη περισσότερο από όσο νικά.

0
0
0
s2smodern
powered by social2s