Μαζί με όλα τα άλλα τα τρομερά, το 2020 αποδείχθηκε και χρονιά θανάτων. Ο τελευταίος, μέχρι τον επόμενο, που μας άφησε ήταν ένας ειδικός τύπος φίλου και, ιδίως, ενός ειδικός τύπος πολιτικού όντος. Ο Λευτέρης Κατσικαρέλης ήταν πάντα παρών, και μέσα, στα πράγματα του πολιτικού μας χώρου. Ήταν πάντα από τη σωστή πλευρά –των ιδεών και των προσώπων. Ήταν πάντα διαθέσιμος να βοηθήσει –δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του, και την πράξη του, στη δική μου σύντομη ανάμιξη στη λεγόμενη «ενεργό πολιτική». Ήξερε τα πάντα, αλλά μιλούσε ελάχιστα. Ήταν αυστηρός, αλλά τα μάτια του πάντα ζεστά. Συμμετείχε στα πάντα αλλά δεν ζήτησε ποτέ κάτι για τον εαυτό του –εκτός από την παραδοσιακή θέση του στο «κεντρικό όργανο, όπως κι αν λεγόταν, που σχεδόν αυτονόητα του χάριζαν κάθε φορά οι σύντροφοί του. Τις προσωπικές πίκρες του και τις αγωνίες του τις κρατούσε, ως το τέλος, για τον εαυτό του. Τις ανησυχίες του για το «χώρο», και ήταν πολλές και όχι χτεσινές, τις μοιραζόταν όχι για να γκρινιάξει αλλά μπας και κάτι χτιστεί. Σε όσα χτίστηκαν, ο ίδιος ήταν μέσα, όχι με λόγια αλλά με το μυστρί της ψυχής του.