BLOG – 6/11/2020
Ενώ ετοιμαζόμαστε για το δεύτερο αναγκαστικό κλείσιμο στα σπίτια μας και στο καβούκι μας, είναι δύσκολο να δούμε έστω και ένα λευκό σύννεφο στον ουρανό. Η πανδημία όχι μόνο δεν το βάζει κάτω αλλά αντεπιτίθεται, ίσως και μεταλλάσσεται. Η οικονομία από γονατισμένη πάει να γίνει τσακισμένη, το ίδιο, και περισσότερο, η ψυχή μας. Μαζί με τον έγκλειστο βίο αυξάνεται κι έρχεται όλο και πιο κοντά μας το κύμα μεμψιμοιρίας και μισανθρωπίας, οι ρυπαρές οσμές από τις θεωρίες συνωμοσίας. Στην Αμερική μπορεί να αλλάξει ο Πρόεδρος αλλά η Δημοκρατία, άρα ο κόσμος ολόκληρος, είναι όμηροι ενός αγράμματου ψυχωτικού αυταρχικού που μπολιάζει τα πλήθη και τους θεσμούς με μίσος και απαξίωση. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός επανήλθε αποκεφαλίζοντας όσους τολμούν να αρθρώσουν λόγο υπέρ της ελευθερίας, εφόσον βέβαια μπορέσουν να βγουν από τα σπίτια τους (για κάποιο περίεργο λόγο οι αποκεφαλιστές δασκάλων και περαστικών δεν έχουν ποτέ δυσκολία να βγουν από τα σπίτια τους). Πραγματικές δυστυχίες –η Μόρια δεν «λύθηκε» επειδή κάηκε- και δυσκολίες –η πανδημία αλλάζει ύπουλα και προς το χειρότερο τις κοινωνίες και τους ανθρώπους- ξεχνιούνται ή ξεπερνιούνται, κι άρα φουντώνουν. Καταφύγιο, και πάλι, αυτοί και αυτά που αγαπάμε –αλλά για πόσο είναι δυνατόν να μένουν άθικτα σε έναν κόσμο που έλυσε τους κάβους για το πουθενά;