BLOG 27/01/2020
Τη μέρα που σκοτώθηκε ο Κόμπι Μπράιαντ, εσύ ετοιμάζεσαι να γράψεις για τον Κώστα Σοφούλη, θα με ρωτούσε κάποιος φίλος, και ρωτάω κι εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου. Αντί για ένα θρύλο του μπάσκετ, που τόσο αγαπάς –κι ο Κόμπι δεν ήταν ένας παίκτης αλλά ένας (μοναχικός κι ατομικός) χορευτής του μπάσκετ-, το μυαλό και το χέρι πάνε σε έναν απόμαχο και παλαίμαχο της πολιτικής και του γραψίματος; Κι όμως. Για τον Κόμπε, και για τη Τζίτζι, δάκρυσα, με την είδηση του θανάτου του Σοφούλη σκέφτηκα: πόσο απαραίτητος, και με εκλάμψεις ομορφιάς, είναι ο Λόγος – η δημοκρατική συνείδηση, η ψύχραιμη σκέψη, τα ζυγισμένα λόγια-, ιδίως στην άνυδρη δημόσια σφαίρα μας, ακόμα περισσότερο στη χαμηλού επιπέδου πολιτική αντιπαράθεση στη χώρα μας. Αναζητείστε και διαβάστε τα κείμενα του Σοφούλη στη «Μεταρρύθμιση» και ίσως καταλάβετε τι εννοώ. Και ξεχάστε για λίγο, αν μπορείτε, ότι το χάλκινο χέρι του θανάτου συνεχίζει να γραπώνει, χωρίς διακρίσεις