BLOG- 9/9/2019
Τι είναι άραγε αυτό που σε κάνει να πονάς όταν φεύγει από τη ζωή ένας τραγουδιστής; Το ίδιο το τραγούδι, η πιο κοινή εμπειρία που υπάρχει; Το ότι σου θυμίζει, και μάλιστα ωραιοποιημένες, στιγμές της δικής σου ζωής; Μια αίσθηση μαζί συμμετοχής και απώλειας; Το ότι νιώθεις ότι τον ήξερες, κι ας μην τον ήξερες, κι ότι τα τραγούδια του ήταν γραμμένα για σένα, κι ας μην ήταν; Όλα αυτά μαζί, συν το αυθόρμητο της συγκίνησης. Ειδικά για έναν μουσικό σαν το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και κάτι άλλο: η αίσθηση ότι δεν σε κορόιδεψε, ότι ήταν ο εαυτός του, ότι η μουσική του και τα τραγούδια του ήταν ο εαυτός του. Χωρίς να χρειάζεται τις ροκ και «αριστερές» ταμπέλες που πολλοί τους κόλλησαν, τα τραγούδια του Λαυρέντη άνοιξαν, για όσους κρατούν ανοιχτά τα παράθυρα της ψυχής, παράθυρα στην ψυχή. Κι αυτά τα παράθυρα δεν τα κουράζει ποτέ η θέα.