BLOG 1 Μαρτίου 2019
Το πιο ενδιαφέρον που συμβαίνει με τον Τραμπ είναι ότι ποτέ δεν κρύφτηκε. Ακόμα και τα αμέτρητα ψέματα του δεν λέγονται με σκοπό να αλλάξουν αλλά να δυναμώσουν την εικόνα του άξεστου και άσχετου ψευτο-νταή. Τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας –το φιάσκο με τον Κιμ και το ξεγύμνωμα από πρώην έμπιστο συνεργάτη του- θα αποτελούσαν τελειωτικά πλήγματα για κάθε άλλον Πρόεδρο, της δικής του ή οποιασδήποτε άλλης χώρας: οι πολιτική ανικανότητα και η προσωπική αχρειότητα είναι μπροστά στα μάτια όλων. Κυρίως είναι μπροστά στα μάτια αυτών που τον εξέλεξαν, πιθανότητα ακριβώς λόγω ανικανότητας και αχρειότητας. Επειδή όμως το μεγαλύτερο κομμάτι αυτών είναι αδύνατο να μεταπειστεί, ό,τι αποδείξεις και να του προσφερθούν, το βάρος πέφτει στην άλλη πλευρά, εκείνων που αισθάνονται χρέος να χτυπήσουν το πρόσωπο για να σώσουν τη Δημοκρατία. Το δράμα της εποχής μας, της εποχής του Τραμπ, είναι ότι αυτό το αυτονόητο μοιάζει με επανάσταση κι ότι από τη δημοκρατική επανάσταση οι κοινωνίες προτιμούν τη λαϊκιστική προέλαση.