Blog 21.02.18
Το θέαμα, το ακρόαμα και η αίσθηση του πολιτικού, μιντιακού και πλέον και κοινοβουλευτικού σκυλοκαβγά που, με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης, διακόπτει την πορεία της οικονομικής ανάταξης και ταράσσει –σχεδόν σπαράσσει- την ήδη τραυματισμένη δημοκρατία μας, γίνεται ακόμα πιο καταθλιπτικό αν τοποθετηθεί μέσα στη μεγάλη εικόνα της εποχής. Με την Τουρκία να ανοίγει όλα τα μέτωπα, την «καθαρή» έξοδο από το Μνημόνιο να είναι όνειρο απατηλό, την οικονομία μας να παραμένει γονατισμένη, το Κράτος Δικαίου σμπαραλιασμένο, την αίσθηση αδιεξόδου να πνίγει το κοινωνικό σώμα. Και, λίγο πιο έξω, τον πόλεμο να καραδοκεί μεταξύ Ιράν-Ισραήλ, Συρίας-Τουρκίας, τις ΗΠΑ του Τραμπ να είναι στα πρόθυρα συνταγματικής κρίσης, τα αυταρχικά καθεστώτα να δυναμώνουν, το Μπρέξιτ να διαγράφεται όχι μόνο σκληρό αλλά συγκρουσιακό, την Ιταλία να είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα μείνει χωρίς κυβέρνηση και θα φρενάρει τη μικρή πρόοδο της Ευρωζώνης. Υπό τέτοιες συνθήκες, η Ελλάδα δεν έχει τα περιθώρια για εθνικό διχασμό ή δημοκρατική εκτροπή. Έναντι όσων απεργάζονται ή επιτρέπουν τέτοιο σχέδιο επείγει η δημοκρατική συσπείρωση, πέρα από κάθε άλλη διαφορά ή επιδίωξη.