Το χιούμορ είναι χρήσιμο (και) στην πολιτική, αρκεί να μην οδηγεί στο χλευασμό του προσώπου που κάνει χιούμορ και του θέματος επί του οποίου γίνεται το χιούμορ. H “φυματική πολυτραυματίας σαρανταποδαρούσα» του κυρίου Τσακαλώτου δεν έκανε εντύπωση λόγω της εξυπνάδας της αλλά λόγω της αλαζονείας που εκπέμπει. Δεν ήταν παρά εφαρμογή στην πράξη της μιας και μόνης αρχής που έχει αυτή η κυβέρνηση: απαξίωση και διαπόμπευση όποιου κάνει κριτική στα έργα και τις ημέρες της. Κατά τον κ. Τσακαλώτο για την αγορά που στενάζει από την υπερφορολόγηση, για το ιδεολογικό και αντι-αναπτυξιακό σύστημα που παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Υφυπουργός του, δεν φταίει η πολιτική της κυβέρνησης, δεν φταίνε τα λάθη και οι παραλείψεις της, οι παλινωδίες και οι κρίσεις που δημιούργησε, αλλά οι πολιτικοί της αντίπαλοι. Και για να γίνει πιο μεγάλος ντόρος πήρε θέση στο ζωολογικό πάρκο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. - μετά την καμήλα - και η σαρανταποδαρούσα. Το επόμενο ίσως που θα μπορούσε να κάνει ο ευφάνταστος Υπουργός θα ήταν να δώσει το όνομά του στο νέο εκείνο είδος του ζωικού βασιλείου που κάνει κουμάντο στη ζούγκλα και αμέσως μετά επικρίνει "στα όργανα" το κουμάντο του.