NEA, 27/1/21

Οι χτεσινές αγωγές του πρώην πρωθυπουργού και νυν αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά δημοσιογράφων για την υπόθεση του «εξοχικού στο Σούνιο» αποτελεί μια κακή στιγμή για τον ίδιο αλλά και για την ελευθερία του λόγου στη χώρα μας. Δείχνει ότι ένας σημαντικός πολιτειακός παράγοντας, που έχει μάλιστα ασκήσει εξουσία, αντιλαμβάνεται αυτή την ελευθερία με οργουελικό τρόπο: «η ελευθερία του λόγου είναι καλή μόνον όταν αφορά το δικό μου ή τον υπέρ μου λόγο». Ελληνικώ τω τρόπω θα μπορούσε να αποδοθεί ως «από την ελευθερία του λόγου στην ελευθερία μόνο στα λόγια».
Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάθε δημοκράτης πολίτης –φαντάζομαι ότι ισχύει και για πολλούς που ψήφισαν τον σημερινό μηνυτή- τι επιδιώκεται, πέρα από την «επικοινωνία» και τον εκφοβισμό, με τη συγκεκριμένη κίνηση. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι αποκαλύψεις που αφορούσαν τη συγκεκριμένη υπόθεση απέρρευσαν από σοβαρή έρευνα και έδωσαν αποτέλεσμα που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα: και εξοχικό σπίτι, που ως τότε κανείς δεν γνώριζε, υπάρχει και αμφιβολίες για τη σχέση της συγκεκριμένης οικίας με το τίμημα που επισήμως ανακοινώθηκε δικαιούται ο καθένας, πόσο μάλλον ένας δημοσιογράφος, να έχει. Ασχέτως αν ονομάσουμε το σπίτι «βίλα», ιδίως βάσει φωτογραφιών, ή «εξοχική κατοικία», όπως κάνει η επίσημη ανακοίνωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν το τοποθετήσουμε στο αριστοκρατικό «Σούνιο» ή στην ταπεινή «Λαυρεωτική», αν υπολογίσουμε κατευθείαν τα τετραγωνικά σε 142 ή σε «71 με υπόγειο αντίστοιχου εμβαδού», τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα. Και φυσικά ισχύει για τον πρώην Πρωθυπουργό ο διεθνής και απόλυτα δικαιολογημένος κανόνας της εντονότερης ενασχόλησης και έρευνας για προβεβλημένα δημόσια πρόσωπα, λόγω ακριβώς της προβολής τους, της σχέσης τους με την εξουσία και της επιρροής τους στη διαμόρφωση ενός συλλογικού ήθους.
Σε πιο βαθύ πολιτικό επίπεδο: τη στιγμή που η παγκόσμια συζήτηση γύρω από την ελευθερία του λόγου και τη διαφύλαξη της επικεντρώνεται στα «φέικ νιουζ», την παραποίηση της αλήθειας, ή έστω μιας όψης της αλήθειας, μέσω τεχνολογίας, προπαγάνδας και κακοβουλίας, είναι άραγε ο αποτελεσματικότερος τρόπος συμμετοχής σε αυτή τη συζήτηση, και μάλιστα από έναν αυτό-χαρακτηριζόμενο «αριστερό» ηγέτη, η άρνηση της κριτικής, η σύγχυση μεταξύ έρευνας και συκοφαντίας, η κουτσαβάκικη θεώρηση ότι οτιδήποτε, δικαίως ή αδίκως, τον πειράζει, ή δεν του αρέσει, συνιστά «ειρωνεία, υπαινιγμούς και χαρακτηρισμούς»;
Και κάτι τελευταίο: ανάμεσα στους δικηγόρους που θα στηρίξουν αυτή τη μήνυση εμφανίστηκε το όνομα ενός συναδέλφου που συμμετείχε, και διακρίθηκε, στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι κοινό, ή κάτι τιμητικό, σε μια μεγάλη δίκη υπέρ της ελευθερίας και σε ένα νομικό πυροτέχνημα που στρέφεται ανοιχτά κατά μιας άλλης ελευθερίας.