Τέλος παιχνιδιού

Φιλελεύθερος- 23-2-2018

Με την υπόθεση Novartis, και ιδίως με την κοινοβουλευτική της εκτύλιξη, η κυβέρνηση έπαιξε κι έχασε. Σε τρία τουλάχιστον μέτωπα.
Πρώτον, επιβεβαίωσε τις αιτιάσεις όχι μόνο των πολιτικών της αντιπάλων αλλά και σχεδόν σύσσωμης της επιστημονικής κοινότητας περί νομικών και πολιτικών παρεκβάσεων που αγγίζουν, αν δεν ξεπερνούν, το όριο της θεσμικής εκτροπής. Η προσπάθεια μεταφοράς της συζήτησης από το πεδίο της Δικαιοσύνης στο πεδίο της δήθεν «αποκάλυψης της αλήθειας» -λες και η αλήθεια μπορεί να αποκαλυφθεί με άλλο τρόπο από την ευλαβική τήρηση των κανόνων του Κράτους Δικαίου- απέτυχε. Αντιθέτως, αναδείχθηκαν καθαρά οι παρανομίες που σχετίζονται με την ανάμιξη της κυβέρνησης στη δικαστική έρευνα, την επιλογή των εγκαλουμένων πολιτικών προσώπων χωρίς άλλο κριτήριο από την ενόχληση που προκαλούν στην κυβέρνηση, το χρόνο και τρόπο παραπομπής του φακέλου στη Βουλή, το διάτρητο των καταθέσεων των «προστατευόμενων» μαρτύρων αλλά και το έωλο της επιλογής και «προστασίας» τους, τις ασάφειες και ανακρίβειες της πρότασης για τη σύσταση κοινοβουλευτικής Επιτροπής προκαταρκτικής εξέτασης, τη δρομολογημένη επιστροφή και διαιώνιση της υπόθεσης σε μια αποδυναμωμένη τακτική Δικαιοσύνη.

Δεύτερον, αντί να διχάσει τις παρατάξεις των εγκαλουμένων προσώπων, η προχτεσινή συζήτηση δημιούργησε αμηχανία έως αμφισβήτηση στο εσωτερικό της κυβερνώσας παράταξης. Η στάση του σώματος και η σιωπή πολλών βουλευτών της πλειοψηφίας ήταν εύγλωττη –και δεν μπόρεσαν να την κρύψουν οι κραυγές των γνωστών ασχημονούντων. Εξίσου εύγλωττη ήταν η συγκρατημένη αλλά ανοιχτή διαφοροποίηση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης που ενσαρκώνεται από την «ομάδα των 53». Και ακόμα περισσότερο η αναδίπλωση του ίδιου του Πρωθυπουργού στη γραμμή «δεν σας θεωρούμε αυτομάτως ενόχους, αλλά θέλουμε να μοιραστείτε την πολιτική ευθύνη».

Τρίτον, η συζήτηση και η απόφαση σφράγισαν το διχαστικό αποτύπωμα της παρούσας κυβέρνησης. Όποια τύχη και να έχει πια η διερεύνηση της υπόθεση Novartis, το βέβαιο είναι πως οδηγούμαστε στην προσεχή εκλογική αναμέτρηση με ξεκάθαρους, καταθλιπτικούς για τη Δημοκρατία αλλά και συνθλιπτικούς για την κυβέρνηση όρους: η μάχη θα είναι για τη σωτηρία, ή σωστότερα την επαναφορά, του Κράτους Δικαίου. Και σε αυτή τη μάχη, αφενός χάνει την όποια αξία του ο ούτως άλλος κενός κομπασμός περί «εξόδου από την κρίση», αφετέρου το ηθικό πλεονέκτημα δεν μπορεί να το έχει εκείνος που μετατρέπει την εξυγίανση της χώρας και της κοινοβουλευτικής ζωής σε κυνήγι μαγισσών και σε ευκαιρία για σπορά διχασμού.

0
0
0
s2smodern
powered by social2s