Φιλελεύθερος- 16-3-2018

Μια βδομάδα σαν κι αυτήν, θα έπρεπε να μιλάμε, κυρίως στη φτωχή σε τέτοια μεγέθη Ελλάδα, για την απώλεια και την κληρονομιά του μεγάλου φυσικού που νίκησε την ύλη με τη δύναμη της διάνοιάς του. Αντ΄ αυτού αναγκαζόμαστε να παρακολουθούμε το θέαμα όλων αυτών που διαλύονται γύρω μας αφήνοντας πίσω τους μόνο συντρίμμια.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο αυτοκαταργήθηκε, γιατί η ελληνική Πολιτεία υπολείφτηκε διπλά. Πρώτον, γιατί κάθε άλλο παρά έμεινε αμέτοχη στα διοικητικά του ποδοσφαίρου και κάθε άλλο παρά αποθάρρυνε την προνομιακή σχέση ανθρώπων (και) του ποδοσφαίρου με κυκλώματα και συμφέροντα της εξουσίας. Και δεύτερον, γιατί, μετά τα ντροπιαστικά γεγονότα της Τούμπας, αντί να πάρει τα επιβεβλημένα μέτρα κατά των ευθυνόμενων, κατέβασε τα ρολά ολόκληρου του πρωταθλήματος, προστατεύοντας, στην ουσία, τους φταίχτες και τιμωρώντας τις άλλες ομάδες και το ίδιο το άθλημα. Η συνέχεια είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη: ανυποληψία κι αποπομπή της Ελλάδας και στο ποδόσφαιρο.

Ένας ιστορικός τηλεοπτικός σταθμός έκλεισε, γιατί τον εγκατέλειψαν οι ιδιοκτήτες του, αλλά και γιατί τον πολέμησε, διαστρέφοντας κι εδώ το ρόλο της, η Πολιτεία. Από όλο το νομικο-πολιτικο-επικοινωνιακό σίριαλ των τηλεοπτικών αδειών, που έχει πάρει, εδώ και ένα χρόνο, τη θέση των πραγματικών σίριαλ, η κυβέρνηση έχει μόνο αυτή την «επιτυχία» να δείξει: το κλείσιμο του εμβληματικού «καναλιού της διαπλοκής». Μιας διαπλοκής που, για τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, ταυτίζεται με την άσκηση κριτικής σε βάρος της και οδηγεί σε άλλο ένα κενό –γιατί μάλλον δεν γίνεται έτσι «εξυγίανση» του τηλεοπτικού τοπίου.

Η κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης, πιθανώς σύντομα και η ταφή, του ΕΦΚΑ πιστοποιήθηκε με τη δια συνοπτικών διαδικασιών παραίτηση/αποπομπή του Διοικητή του νεοϊδρυθέντος οργανισμού. Μόνο που αυτή τη φορά οι κυβερνητικοί παράγοντες δεν «παραίτησαν» έναν μη φίλιο ή έναν «ανεξάρτητο» επικεφαλής, αλλά τον άνθρωπο που, μόλις πριν ένα χρόνο, οι ίδιοι διάλεξαν για να σηματοδοτήσουν τη μεγάλη τους ασφαλιστική «μεταρρύθμιση». Μια μεταρρύθμιση που όχι μόνο έχει ήδη πέσει έξω αριθμητικά, αλλά δεν μπόρεσε ποτέ και να σταθεί στα πόδια της πρακτικά. Κι από κοντά και η αξιολόγηση στο Δημόσιο που αναβλήθηκε επ’ αόριστον για να γλιτώσουμε την «άχρηστη γραφειοκρατία». Απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που μένουν στα χαρτιά και βαφτίζονται «επιτυχίες» ή «γραφειοκρατικά εμπόδια» ώστε να εμπεδωθεί το κενό.

Το κοινό χαρακτηριστικό των κατά τα άλλα ετερογενών λαϊκιστικών κινημάτων του 21ου αιώνα, στα οποία δυστυχώς αλλά αναμφίβολα ανήκει και ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η κατάλυση χωρίς προσπάθεια να χτιστεί κάτι. Όπως διέλυσε το Ομπαμακέαρ και τη μεγάλη περιβαλλοντική προσπάθεια του προκατόχου του ο Τραμπ χωρίς να βάλει τίποτα στη θέση τους, όπως κατέλυσαν το Κράτος Δικαίου στις χώρες τους ο Κατσίνσκι, ο Όρμπαν, ο Ερντογάν, ο Μαδούρο κι ο Πούτιν, βάζοντας στη θέση του τους εαυτούς τους, όπως διέλυσε την προνομιακή της σχέση με την Ευρώπη η Βρετανία αντικαθιστώντας την με την πλήρη σύγχυση, έτσι και οι δικοί μας κυβερνώντες ξεθεμελιώνουν τους θεσμούς με μόνο σκοπό να δυσκολέψουν τους αντιπάλους τους. Έτσι όμως ξεθεμελιώνουν τη χώρα.