BLOG, 15/05/2020
Ο ρόλος του δικαστή –μιλώ μετά λόγου γνώσης- δεν είναι να εκφράζει το λαϊκό αίσθημα. Δεν είναι να συγκλονίζει το ακροατήριο. Δεν είναι να ταυτίζεται με τους θύτες, αν νομίζει ότι αδικούνται, ή με τα θύματα, όσο σκληρή κι αν νιώθει τη μοίρα τους. Ο ρόλος του δικαστή είναι να αποδίδει με ψυχραιμία και χωρίς συναισθηματική εμπλοκή το δίκαιο, όπως του το υπαγορεύει η συνείδησή του. Το «συναίσθημα» μιας δικαστικής απόφανσης εκπηγάζει –και μόνο- από την πειστικότητα της. Όσο μεγαλύτερη είναι η βεβαιότητα του δικαστή γι’ αυτό που κρίνει, τόσο εντονότερη προσπάθεια απαιτείται για αυτοσυγκράτηση. Σίριαλ, ρεάλιτι σόου, ειδήμονες περί παντός του επιστητού, συγκινημένα ή αλαλάζοντα πλήθη δεν μας λείπουν. Λόγος μας λείπει –σύνδεση της λογικής, της αίσθησης περί ορθού και του τρόπου που τα εκφράζουμε. Ιδίως όταν βρισκόμαστε, ή τύχει για λίγο να βρεθούμε, στην «κορυφή του λόφου». Κι ιδίως όταν η πόλη στα ριζά του λόφου έχει χάσει τα σημεία στήριξής της.